i godnością. <br>Wymownym ruchem palca wskazał podróżnikom schludny domek w głębi bocznej uliczki, po czym tenże sam palec włożył do nosa, a zdecydował się go wyjąć tylko, aby wziąć do ręki ofiarowaną mu przez Huberta monetę. Patrzał na nią chwilę nieufnie, po czym włożył ją do kieszeni i wlazł na płot. Wokoło domku była pustka i cisza, z zewnątrz jednak, przez zamknięte drzwi, dolatywał jakiś głos wyrazisty i melodyjny. <br>Hubert wszedł na ganeczek i zastukał. <br>- O Beatricze, czyliż długo czekać będę musiał na uśmiech twój? - jęknął głos w pokoju. - Daremnie moim rycerskim mieczem ucinałem głowy hydrom! Ty nie raczyłaś nawet spojrzeć