jeszcze na kwitnące cudo i wróciliśmy nad Wisłę. <br>Wysoki brzeg. Zbiegamy ze skarpy w dół, na plażę. Wiatr! Furkoczą czerwone spodnie, czarna bluzka rozpięła się i fruwa wysoko nad głową. Zdyszani biegiem przewracamy się na piasek. Bije serce. Czyje? Moje? Twoje?<br>Rozmigotana w słońcu woda. Rzucamy patyki, przyglądamy się, jak płyną.<br>Nagle zagarnia nas smutek. Panta rhei. Czyli, jak mówi mój asystent: "Pantarejew". Wszystko mija. Już nigdy nie powtórzy się ta chwila, gdy padaliśmy zdyszani na piasek.<br>Smutek opuścił nas równie nagle, jak przyszedł. <br>- Ewa-Ewa-Ewa-<br>- Tak... <br>- Żałuję, że nie umiem się modlić. <br>- O co chcesz się modlić?<br>- Żebyś nie