znak. Mam się nie podpierać pięściami, żeby nie zmazać makijażu, nie wygnieść, nie jeść, siedzieć nieruchomo i czekać. Z takimi instrukcjami zostawia mnie charakteryzator i kostiumolog, a oni schodzą na dół do statystów. Siedzę, siedzę, zastanawiam się czy wolno mi się czegoś napić. Postanawiam, że ewentualnie usta poprawię sobie sama po kryjomu. Piję i biorę książkę, przysłaną mi przez którąś z przyjaciółek z Polski. "Effi Brriest" autor Teodor Fontaine, zaczynam czytać. Nie wiem ile godzin mija, może sześć, może siedem, ja - nieruchoma, z wypiekami na twarzy, straciłam poczucie czasu, miejsca. Nie jem, nie piję, nie ruszam się, siedzę w hotelu przy Bulwarze