Szczególnie barwne opisy tego ceremoniału (np. uroczysty pogrzeb, igrzyska lub pojedynki towarzyszące obrzędom pogrzebowym starożytnych Traków) skłaniają do zastanowienia, w jakiej mierze były to samobójstwa "chciane", w jakiej zaś wymuszane presją otoczenia. Presja ta w literaturze przedmiotu przypisywana jest najczęściej obyczajowi sati: palenia na stosie wraz ze zwłokami męża wdowy po nim. Nie ulega wątpliwości, że przystanie na samospalenie stanowiło akt podporządkowania się funkcjonującym środowiskowym obyczajom. Wdowa żyjąca na przekór normom obyczajowym była nieustannie narażona na ostracyzm środowiska, nie akceptowana nawet przez najbliższych, samo zaś przebywanie w jej obecności mogło - zdaniem plemieńców - ściągnąć na nich nieszczęście. Ten rodzaj samozniszczenia (sati) praktykowany głównie