w ustalonej formie <br>czterech i sześciu znaków na przemian. Było to trudne, ponieważ <br>wymagało nie tylko talentu poetyckiego, ale także biegłości w języku <br>chińskim. Oczywiście elity intelektualne Japonii od dawna używały języka <br>chińskiego, powstawała także poezja w tym języku. Niemniej jednak wielu <br>adeptów zen zetknęło się z dwoma problemami językowymi - po pierwsze, <br>z komponowaniem poetyckich wersów zen w języku chińskim, po drugie, <br>z problemami w czasie rozmów z mistrzami zen przybyłymi z Chin. <br>W rozmowach z chińskimi mistrzami zen często zatrudniano tłumaczy, <br>którymi byli emigranci z Chin lub kupcy. Wielu mistrzów zen, nawet tak <br>słynnych jak Eisai, nie potrafiło mówić po chińsku