w ciągu jednego dnia zadziwiającej przemianie. Wiedział - a przynajmniej zdawało mu się, że wie, na co może sobie pozwolić, niby alpinista, którego nie odstrasza śmierć czyhająca w ścianach lodowców. Co prawda, sam dobrze nie orientował się w owej zmianie, jaka w nim zaszła, bo nie zanotował w pamięci chwili, kiedy - po raz pierwszy, gdy czarny gąszcz na skałach mienił się wszystkimi tonami fioletu - dostrzegł jego ponure piękno. Ale teraz, gdy już dojrzał czarne chmury - a nadciągały dwie, wyroiwszy się z przeciwległych stoków górskich - nie poruszył się wcale, nie szukał już schronienia z twarzą przywartą do głazów. W końcu pozycja, jaką zajmował, nie mogła