żegnać. Zwłaszcza teraz, gdy już udzielił mi niezbędnych wyjaśnień i wskazówek i nie męczył głowy precyzowaniami, zrozumiałem, że i dla pana Campilli, dla niego samego, przyniesione przeze mnie wiadomości były korzystne. Kiedy się u niego pojawiłem, komplementował mnie i radował się odniesionym sukcesem mając na względzie przede wszystkim ojca, a po trosze i moją osobę. W końcu spojrzał na sprawę z myślą o sobie. Uściskał mnie raz jeszcze i powiedział:<br>- Przyznam ci się, że spada mi kamień z serca. Obracam się parzcież w świecie niezmiernie uwrażliwionym na pewne rzeczy. Uwrażliwionym i pamiętliwym Ale teraz mamy po swojej stronie wielkie moce. Nikt nie