czasu, spasował bez walki i rakiem odpełzł ku najbliższym grubszym drzewom.<br>Cho-le-ra. Ależ to spieprzył. Gdyby nie biegł, trafiłby drania.<br>Dotarł do pnia, klęknął pod jego osłoną - i natychmiast padł, gdy automat rozszczekał się po raz kolejny. Dopiero leżąc, uświadomił sobie, że ani jeden pocisk nie przeleciał w pobliżu.<br>I jeszcze coś: nie tylko MAT rozszarpał zalegającą las ciszę. Z prawej, od strony kładki i ziemianki, dobiegł huk pojedynczego wystrzału, na tyle odmienny, że udało się go wyłuskać z jazgotu peemu.<br>Odbił się łokciem, poderwał - widział górną połowę skałki. Nie dostrzegł Niżyckiego. Co dziwniejsze, nie było też lufy skierowanej