folgowaniem własnym kaprysom, literackim fobiom czy fascynacjom. Jest bowiem zarazem obroną "wszystkiego, co w - zawiłych relacjach między nadawcą a odbiorcą dzieła - niesie możliwość rozumienia", ale jest również wymogiem "reprezentowania racji Innego".<br> W roku 1972, a więc w roku kiedy powstał cytowany tu tekst Błońskiego, owa figura "Innego", "którego artysta chciałby pochłonąć i od siebie uzależnić", kryptonimowała nie tylko drugiego, suwerennego uczestnika komunikacji literackiej, a więc czytelnika... Również, jak można się domyślać - wpisaną w tekst personę, niekiedy pisarskie alter-ego, choć nie zawsze, czasami po prostu figurę Sensu, której nazbyt jednoznaczny obraz czy postać pisarz usiłuje czytelnikom narzucić, przedstawiając im "własne uczucia