pewnymi <br>strukturami charakterystycznymi dla harmoniki późnoromantycznej, stosowanymi <br>oszczędnie, np. u Gieburowskiego (zob. prz. 129).<br> W części Gloria, a szczególnie w Credo (w mszy żałobnej w Sekwencji) wykorzystywano <br>przeważnie materiał melodyczny mszy gregoriańskich, z reguły stosując praktykę <br>alternatim. Jedynie Furmanik w Missa Pastoralis (b.r.) posługuje się motywiką <br>kolęd. Natomiast materiał pochodzący z inwencji kompozytora miał charakter typowy <br>dla fraz pieśniowych, był diatoniczny, z niekiedy tylko stosowaną chromatyką, <br>podkreślając strukturę wersową tekstów mszalnych; poszczególne części integrowano <br>często wspólnym motywem czołowym. Fakturę chóralną, z reguły 4-głosową (wyjąwszy <br>5-głosową mszę J. Surzyńskiego) wzorowano na ogół na prostych rozwiązaniach <br>palestrinowskich, z preferowaniem typu