przyszedł wuj Antoś, wycałował i wyściskał Julię. Zawsze jak ściskał Julię, jak ją całował, czułem obrzydzenie, choć nie było w tym nic obrzydliwego, nic zdrożnego, uważał, że jest wspaniałą kobietą, wybitną i utalentowaną śpiewaczką, po prostu w ten sposób okazywał jej swoje przywiązanie, swój bezgraniczny podziw. Kiedy kończyły się hymny pochwalne, peany na cześć mojej siostry Julii, oznaczało to, że przychodzi czas na mnie. Wuj Antoś rozsiądzie się wygodnie w fotelu, jakby to, co ma powiedzieć, wymagało zajęcia wygodnej, pewnej pozycji. Na jego twarzy znów pojawi się cień zniecierpliwienia i wuj, nie spojrzawszy na mnie, przyciągnie mnie mocnym, męskim uściskiem do