ziemię. Zaczyna gorączkowo pełzać na kolanach w tym ciasnym i pustym pomieszczeniu. Jak ślepiec wodzi palcami po ziemi. Przesypuje suchy piasek z dłoni na dłoń.<br>- Odnalazłem! Odnalazłem! - powtarza cicho z rozpaczą. Wreszcie coś brzęknęło. Wymacał jakiś niewielki i wrzecionowaty kształt. Podnosi go i zbliża do płomyka. Łuska karabinowa. Zarośnięta grynszpanem, pociemniała. Na niej cyfry jakieś i koślawy ślad po uderzeniu iglicy.<br>- Przecież odkryłem! Ja sam! I czuje na ustach słony smak łez. Powstrzymując kurcze spazmów, co schwyciły go za gardło, brnie zaciekle ku mrocznemu wejściu, które teraz dopiero zauważył. Oświetla resztką gromnicy salę olbrzymią, pozbawioną drzwi i okien, salę wypełnioną książkami