tej strasznej wojny minęło prawie pół wieku, a jej ofiary - Fonici z Eufończykami - wciąż się nawzajem obsypują wymówkami i oskarżeniami. Jedni drugim grzechy wypominają, zadawnione żale wylewając i dając wyraz starym jak świat urazom. Bo też nie ma dwóch narodów bardziej czułych na punkcie swojego honoru (a przecież nie pozbawionych poczucia humoru), jak te dwa - Fonitów i Eufończyków. Może dlatego, że tak długo ze sobą współżyły i na siebie ciągle były skazane.<br>Gdy po wojnie w Eufonii pozostała jeno garść Fonitów, bo reszta z ocalałych do własnego, świeżo utworzonego państwa wyjechała, Eufończycy niedobór Fonitów w swojej imaginacji zaczęli uzupełniać. <br>- O, ten, panie