preferencje i status demograficzny respondentów. Należy również, jeśli to jest możliwe, weryfikować prawdziwość wypowiadanej oceny metodami omówionymi uprzednio. W ocenach atrakcyjności wizualnej stosuje się zwykle trzy ujęcia: ocenę wykonywaną przez eksperta (ekspertów), przez pojedynczego turystę lub przez grupę turystów. W ostatnim przypadku ważne jest, aby grupa ta była wewnętrznie jednorodna pod względem wieku, statusu społecznego i wyposażenia kulturowego. W przeciwnym razie opinie będą nie do uzgodnienia. Oceny ekspertów, siłą rzeczy najlepiej wyćwiczonych w postrzeganiu, dają - jak wykazały badania Littona (1968), Zubego (1970) lub Kuramszina (1988) - rezultaty nie tylko najbardziej "obiektywne", lecz i odpowiadające poglądom największej liczby osób. Najmniej wartościowe nie są bynajmniej