z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych mające uratować gospodarkę planową okazały się bezowocne, a jeszcze bardziej rzucała się w oczy podstawowa słabość wszystkich dotychczasowych reform: unikanie dwóch zasadniczych kwestii - polityki (żądanie prawa do współudziału) oraz własności prywatnej. Reformy gospodarcze miały na różne sposoby symulować działanie mechanizmów rynkowych, aby poddać dyscyplinie proces podejmowania decyzji - nie osiągnęły jednak wiele. Do roku 1989 na projekty reform zużyto tony papieru - jednak w tym momencie były już one po prostu zbędne: nie miały zastosowania w nowej sytuacji, w której powstała możliwość swobodnego wyboru ustroju gospodarczego, a ograniczenia dotyczące własności prywatnej zostały usunięte. Upadek systemu, który wyczerpał swoje możliwości