z czasem tracą swą konkretną, pryncypialną postać, uosabianą przez przysłowiową opinię publiczną małego miasteczka, przekształcając się w amorficzną, abstrakcyjną świadomość istnienia nieokreślonych innych, którzy - różni w różnych sytuacjach - spostrzegają i oceniają nasze osiągnięcia i porażki na zasadzie jakichś nieznanych, przypadkowych kryteriów.<br>Być może jednak uwagi te nie dotyczyłyby kręgu tzw. podkultury młodzieżowej, w której choć również istnieje mała spoistość normatywna (znaczna dezorientacja co do wartości i norm), ale układ porównawczy ma - odmienne niż w kulturze dorosłych - dość ograniczone znaczenie, w związku z nikłą orientacją na osiąganie sukcesu i stabilizacji w jakimś określonym porządku społecznym. Natomiast dominującym rysem tej podkultury wydaje się