John Pawlak udaje zdziwienie. Wkłada dłoń do środka i<br>przesiewa tę ziemię przez palce.<br> - Chciał ty ziemię, &lt;orig&gt;żeb'&lt;/&gt; ty mógł nią swój grób w Chicago posypać.<br> - Chciałem.<br> - To i masz ziemię - Kaźmierz wciska mu worek. - Dobra?<br> Jaśko podnosi oczy. Patrzą na siebie z bliska.<br> - Dobra, Kaźmierz - mówi uroczyście John i podnosi się z krzesła. -<br>Lepszej nie trzeba.<br> A wtedy Kaźmierz rozkłada szeroko ramiona i nie zważając na poduszkę<br>z Anią, obejmuje brata, krzycząc na całe gardło, jakby chciał całemu<br>światu obwieścić niebywałą nowinę:<br> - Jaśku! Bój się Boga, nareszcie jesteś. No to my już wszyscy sami<br>swoi