w Paryżu, ale sam Koestler szybko stamtąd został wymanewrowany. Później, mieszkając w Anglii, ograniczał swoje zainteresowania wschodnim totalizmem do utworzenia funduszu pomocy pisarzom emigrantom. Przeznaczył na ten cel niektóre swoje autorskie honoraria.<br> Moje stosunki z nim były najwyżej towarzyskie, czyli powierzchowne. Nigdy nie doszło do poważniejszej rozmowy. W latach sześćdziesiątych podróżował po Stanach ze swoją o wiele młodszą przyjaciółką czy żoną. Złożyli nam w Berkeley wizytę. Jak w wielu podobnych wypadkach, ukazywała się moja niewygodna pozycja. Dla niego byłem autorem Zniewolonego umysłu, książki, którą czytał i cenił, a ja dla siebie byłem kimś zupełnie innym, autorem wierszy, jemu całkowicie nie znanych