życia, okazało się nic niewarte. Najgorsze nie były jednak tarapaty finansowe. Dotarło do mnie, jak samotną stałam się osobą. Wcześniej wydawało mi się, że prowadzę normalne życie towarzyskie, ze znajomymi z pracy jeździłam na spotkania integracyjne, szkolenia. Kiedy wyleciałam z firmy, koledzy nie mieli już dla mnie czasu. Poprosiłam o podrzucenie paru drobiazgów, które zostały w moim biurku i nie mogłam znaleźć nikogo, kto by to zrobił. Wypadłam z obiegu, nie liczyłam się, nie byłam warta ich cennego czasu. Byłam wściekła na siebie za naiwność i głupotę. Chciałam, żeby firma była całym moim życiem, a zapracowałam sobie na poczucie pustki i