Szeligow<br>skiego, jednym z najbardziej oryginalnych cykli z pierwszej połowy stulecia. <br>Modelem czy może raczej inspiracją dla tego cyklu stała się XVI-wieczna 4-głosowa <br>pieśń nabożna Wacława z Szamotuł Już się zmierzcha. Materiał ten został wykorzystany <br>aluzyjnie w otwierającej cykl Toccacie organowej, a tenorowy cantus firmus pieśni <br>stał się podstawą konstrukcyjną końcowej frazy Agnus Dei: dona nobis pacem (szerzej <br>zob. s. 109-110). Koncepcja tej XX-wiecznej missa parodia jest indywidualna <br>i interesująca ­ pozbawiona przede wszystkim konwencjonalnych zabiegów archaizacyjnych. <br>Szeligowski posługuje się językiem harmoniki brzmieniowej, przełamując dominującą <br>wówczas w omawianych mszach tradycję harmoniki funkcyjnej, zwłaszcza późnoromantycznej. <br>Zachowuje zaś ­ w końcowej