stała budka z piwem. Kiedy wyprowadzałyśmy Filipa na spacer, pijaczkowie ze strachu wskakiwali na siatkę. Zresztą nie gryzł, tylko szczypał zębami w tyłek. Kiedy wracałam wieczorem ze szkoły muzycznej, mama wychodziła po mnie na dworzec z Filipem; z nim czułyśmy się zupełnie bezpieczne. Znali go w całym mieście.<br>Wtedy, w podstawówce byłam tzw. rozsądną dziewczynką. Rodzice zapisali mnie do szkoły muzycznej, chodziłam więc, chociaż nie lubiłam ani śpiewać w chórze, ani grać. Cała prawda o mojej nauce muzyki jest taka: młody nauczyciel, który przychodził na lekcje do domu, odwalał wprawki za mnie i za moją siostrę, a my płaciłyśmy mu chlebem