po głowie aż krew zalewa mu oko, wiąże go i knebluje własnymi majtkami świeżo zdjętymi z siebie, zmusza, by nagrał zeznanie na magnetofon, strasząc rewolwerem, itp.; to ona raczej wygląda na ewentualną szefową obozu koncentracyjnego. Ale najważniejsze, że brakuje zaplecza dla owego rozwydrzenia emocjonalnego, którym powinny być poglądy: bowiem to poglądy kierują sposobem zachowania się, bez nich braknie klucza. Skądinąd sama robota filmowa, jak zwykle u Polańskiego, jest odpowiedzialna, lecz odczuwa się ją jako manierę cokolwiek minioną i z punktu dzisiejszych przyzwyczajeń jednak trącącą teatrem. Gdzie następnie obróci się Polański? Ten jego zwrot do przeszłości okazał się, na razie, impasem.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br>&lt;tit&gt;Biedni