Ten kiwnął posłusznie głową. Powoli, bardzo powoli ruszyli w kierunku podziemnego przejścia.<br>- Rubin! Idziesz czy zostajesz? - Owiewka odwrócił się w ich stronę.<br>Zygmunt wyczekująco przywarł do kumpla. Tak bardzo pragnął, żeby Rubin został tutaj, przy nim, żeby cokolwiek, chociaż część dało się wytłumaczyć, odwrócić, przebaczyć. Nic z tego. Rubin obrzucił pogorzelisko zdawkowym spojrzeniem i dołączył do odchodzących. Nawet się nie obejrzał. "Rubin! Zostań, proszę! Źle! Zostań tutaj. To nie twoja wina. To wina nas wszystkich. Wszystkich. Kto więc przebaczy? Te ciała spalone? Bez przebaczenia nie da się żyć. Nie tak, nie tak!" - mamrotał w myślach, patrząc za oddalającym się bezpowrotnie kumplem