sady, wyczerpywały się skromne zasoby pszenicy - więc zaprowiantowanie tych mas ludzkich nastręczało wielkie kłopoty. Dużo zapasów uległo zniszczeniu w czasie walk, wiele spichlerzy rozrabowała miejscowa uboga ludność i ukryła pszenicę. Zdarzały się więc w armii powstańczej rabunki i grabieże, i choć Spartakus karał z całą surowością winnych, nie mógł całkowicie pohamować tych warcholskich wykroczeń. Szczególnie niesforni byli Germanowie i Celtowie. Wódz ich, gwałtowny, skory do gniewu i kłótni, ambitny Kriksos zazdrościł Spartakusowi sławy, miłości i uznania żołnierzy.<br>Mimo ustępliwości wodza Traków dochodziło do ostrych starć i wybuchów. Właśnie jednej z takich gorszących scen przyglądał się Kalias siedząc u wnijścia do namiotu