nasze trwanie od narodzin do śmierci, najcichszy nawet szept może zabrzmieć siłą wielkiego wezwania. Prawdziwa miłość siebie rezygnuje z poznania istotnego sensu własnego istnienia. Każe człowiekowi wypełnić jego przeznaczenie społeczne, ostatecznemu celowi użyczając cienia tajemnicy. Jest to miłość mądra, bo godzi z życiem w czasie i w przestrzeni. Jest także pokorna, bo pojmuje to życie jak obowiązek, jak rozkaz, nie usiłując przeniknąć ostatecznej jego celowości. Jest wreszcie ufna, bo niesie z sobą wiarę i nadzieję, że rozkaz mi wydany jest słuszny i celowy. Na koniec łączy z wszystkimi ludźmi podwójnym braterstwem: ziemską niedolą i ładem, który niepojętymi ogniwami spaja sprzeczności świata