blada, z wyciągniętymi przed siebie rękami, skatnieniała... Krysia zakryła mi rękami usta, żebym nie krzyczał.<br><br>Gdy dzieło zniszczenia dobiegało końca, niespodziewanie stanął w drzwiach dobry duch naszego domu, inżynier Jurczenko.<br><br>W mgnieniu oka zorientował się w sytuacji, poprawił na nosie binokle i pokiwał z wyrzutem głową:<br><br>- Ech, ludzie, ludzie!...<br><br>Ojciec pokornie spuścił głowę, wyszedł z balii i włożył swoją burkę. Matka dziwnie jakoś skurczyła się w sobie i spoglądała na Jurczemkę z bezradnym zdziwieniem.<br><br>Doznałem uczucia ulgi, jak po burzy z piorunami, przed którymi zawsze chowałem głowę pod poduszkę.<br><br>Jurczenko nieporadnie komicznym, a zarazem rozbrajającym ruchem rzucił się przed matką na