swego Brahmsa. Czyli do takiej sztuki, w której istnieje połączenie emocji z rygorem.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;Czy są jakieś granice, których nigdy nie chciałby Pan przekroczyć: jako artysta i jako człowiek?&lt;/&gt;<br>&lt;who5&gt;Bardzo ciekawe pytanie. Myślę o tym. Bo to jest marzenie, żeby przekroczyć pewne granice. Jak się człowiek zajmuje na przykład nieobecnością, to pokusą jest opuścić materializację i udać się w dziwną przygodę dematerializowanej twórczości. Ale z drugiej strony myślę, że opozycja przeciwieństw jest jedyną szansą sztuki i nie pozwala opuścić jej terenu. Nawet ilość minimalna - formy, figury, materii - mówi o tym, że właśnie poza nimi jest już nicość albo niepoznane. Opuszczenie, rezygnacja - pewien