domiar złego żadnego z nich Lesio nie umiał rozpoznać.<br>W pracowni znów zapanowała cisza. Pomimo to siedział dalej w ukryciu, wiedząc dobrze, że w myśl ustalonych od dawna zwyczajów, ostatnia wychodząca osoba przyjdzie do jego pokoju zamknąć okno. Siedział tak i siedział całe nieskończone wieki, a ten jakiś ostatni, pracowity półgłówek wciąż nie przychodził i wciąż nie zamierzał opuścić pracowni.<br>Zdrętwiały mu już wszystkie kości, na bazie szaleńczej zazdrości o Barbarę ogarnęło go zniechęcenie, wściekłość i ponura rozpacz, poniechał innych tematów i poświęcił się wyłącznie temu. Zaczął melancholijnie rozmyślać o jej zagadkowym wyborze, wyobrażać sobie wykrycie tego osobnika, mignął mu przed