o barbarzyńskim smaku epoki owych "czasów ignorancji", w których żył Szekspir. Jego dzieła porównywano do piękna gotyckiej budowli stawianej w dzikim lesie, w przeciwieństwie do nowszego gustu, przedkładającego ideę harmonii domostw i uporządkowanych ogrodów. W dziełach Szekspira widziano odblask nie "kultury" lecz "natury", rozumiejąc pod tym nieregularność, dzikość, brak zgrabności, poloru języka.<br>Nie wątpiono w jego geniusz, objawiający się w przedstawianych charakterach i w mocy jego wyobraźni kreacyjnej. Tyle, że ograniczano to pojęcie do zdolności ukazywania obrazów lub rzeczy w porządku i sposobie przez nie narzucanym lub układania ich wedle porządku odmiennego niż powszechnie przyjęty. Nadnaturalność w jego dramatach traktowano jako