można przedstawić jako trajektorię punktu materialnego (małej kulki) poruszającego się bez tarcia po powierzchni energii potencjalnej pod wpływem siły ciężkości. Badana liniowa, sztywna cząsteczka XY2 ma dwa drgania normalne: symetryczne, odpowiadające równym wychyleniom <gap> i antysymetryczne, przy którym <gap>. Reprezentują je trajektorie układu SS i AA na rysunku 4.17. W pobliżu położenia równowagi powierzchnia energii potencjalnej jest bliska paraboloidy (co odpowiada ograniczeniu się do wyrazu kwadratowego w rozwinięciu). Jest to powierzchnia symetryczna względem prostych SS i AA, więc hipotetyczna "kulka" poruszająca się bez tarcia wzdłuż jednej z nich pozostanie na niej na zawsze - drgania normalne są w tym przybliżeniu niezależne. Sytuacja zmienia