chcąc kupić jakąś wędlinę. Wraz ze zmniejszaniem się liczby klientów stojących przede mną, w pojemnikach za ladą było coraz mniej towaru. Gdy przyszła moja kolej - nie dostałam nawet smalcu. Stanęłam zmartwiona i przez moment zastanawiałam się, co teraz zrobię. Nagle podszedł do mnie jakiś nieznajomy mężczyzna, który najwyraźniej dostrzegł, że - pomimo posiadanych kartek na mięso - nie udało mi się niczego kupić. Powiedział, że ma cztery kostki smalcu i podzieli się nimi ze mną. To był właśnie Pan Osik. - Miły, ludzki gest - pomyślałam sobie. W tamtym okresie te dwie kostki smalcu były dla mnie niczym... grudki złota.<br>Po jakimś czasie o wydarzeniu