na łące. <br>Henrysia leżała na trawie sama jedna i popatrywała to na niebo, to na krowy. <br>Wysoko sunęły obłoki białe i puszyste, kształt swój zmienny coraz to inaczej znacząc na głębokim niebie. <br>Krowy zaś z początku ostrożnie i od niechcenia skubały owies sąsiedniego łanu, aż czując swoją bezkarność skorzystały z pomyślnego momentu i z całą już bezczelnością zagłębiły się w gęste i dorodne zboże. <br>"Pewnie, że lepsza tamta trawa od tej na łące" - pomyślała z uznaniem Henrysia, pełna gospodarskiej naiwności. <br>Tymczasem uwagę jej zajęła konna postać, zbliżająca się po krętej drodze. Henrysia z rozkoszą śledziła płynny bieg prześlicznego konia i znakomicie