zmrok, zapaliły się latarnie i wtedy zobaczyłem Didiera. Leżał na swym materacu, opartym o obramowanie fontanny i palił papierosa, zapewne z trawki. Obok siedziały jakieś dziewczyny, krańcowo rozczochrane i brudne. Podszedłem do niego.<br>- Didier! U e Teresa?!<br>Didier spojrzał na mnie wzrokiem, w którym nie było rozpoznania. Chyba się znarkotyzował ponad miarę. Złapałem go za rękę i zacząłem nim trząść.<br>- Teresa! Polonaise!<br>- Ach, Teresa... - przypomniał sobie Didier.<br>- Mła, per! U e Teresa?!<br>Didier podniósł palec i popadł w zadumę. Znowu zacząłem nim trząść. Zbadał mnie wyblakłym spojrzeniem.<br>- Venez demain!<br>To zrozumiałem: miałem przyjść nazajutrz.<br>- Teraz! - zawołałem wskazując ręką przestrzeń. Didier zaprzeczył ruchem