był skłonny akceptować w imię bliskich mu wartości, jakie w nich odnajdywał, co nie zamykało mu możliwości dostrzegania stron słabych, których nie wahał się ujawniać. Choć dramat, a szczególnie Wyspiański był głównym przedmiotem zainteresowań Ortwina, napisał on jednocześnie kilka studiów dotyczących powieści i poezji lirycznej, studiów bardzo znaczących, bo wyprzedzających poniekąd pewne pomysły i koncepcje zawodowych teoretyków i historyków literatury. Powieści poświęcił Żywe fikcje (1908) i studium o Oziminie Berenta (1911), liryce rozprawę z r. 1924 O liryce i wartościach lirycznych. W pierwszym z tych studiów zakwestionował mimetyczną estetykę powieści, stawiając zagadnienie zupełnie nowocześnie, że tzw. prawda dzieła literackiego nie polega