teatralnego. Ważny wydaje się jednak fakt, że nie zdradzał ambicji ani programotwórczych, ani nie zamierzał przewodzić żadnej literackiej szkole; deklarując się jako bliski romantykom, zmierzał własną drogą.<br>Chciał bawić i zainteresować; czyli, przyznając się do luźnego związku z romantycznym stylem myślenia, nie zamierzał współuczestniczyć w kreowaniu nowych artystycznych koncepcji, lecz poprzestawał na ich wykorzystywaniu, na popularyzacji. Była to jednak popularyzacja niezwykle utrafiona: Dumas ukazywał wielkie romantyczne namiętności i kreacje bohaterów do tej miary przystające; obok tematów historycznych wprowadzał aktualne, polityczne akcenty i patetyczne sentencje, trafiające w gusty mieszczańskiej publiczności. Potrafił nadto świetnie wykorzystać wszelkie stwarzane przez ówczesne teatry efekty widowiskowe, tworząc