łamania zakazu. Czyż nie przyjemniej było oglądać podwórkowe widowiska z kuchennych okien w gronie równie jak ja zainteresowanej spektaklem kucharki czy pokojówki. Pędziłem więc na moim trzykołowym "welocypedzie" długim korytarzem prowadzącym do dalekiej kuchni, jak tylko rozległo się charakterystyczne bicie w bęben i nawoływanie podwórkowego "herolda" obwieszczającego początek spektaklu. Jeżeli pora była po temu sposobna można było też śledzić występy artystów z balkonu jadalni niczym z teatralnej loży. <br> To nasze mieszkaniowe latyfundium pamiętam też jako swoisty ogród, również zimowy, bo tonęło w zieleni, którą uwielbiała mama. A że miała tak zwaną "rękę do kwiatów" mieszkaniowa flora pod jej opieką rozwijała się