Południowej, polegała na specjalizacjach związanych z redukcją uzębienia. Dlatego długo ich pokrewieństwa pozostawały nieznane.<br>Zgoła inaczej przebiegła ewolucja torbaczy. W kredzie były to zwierzęta drobnych <br><br>rozmiarów, pokrewne dzisiejszemu dydelfowi. Żyworodność torbaczy nie oznacza <br>bynajmniej istotnych przemian w stosunku do stekowców. Jajo ma keratynową skorupkę, która ulega zniszczeniu dopiero tuż przed porodem, a zarodek jest odżywiany w macicy poprzez ścianę tej skorupki. Noworodek jest zbyt mały na samodzielne życie i dokończenie rozwoju wymaga dalszego zaopatrywania w substancje pokarmowe, tym razem dojelitowo.<br>Pyszczkiem przysysa się więc do sutka gruczołu mlekowego. Zęby torbaczy wyrzynają <br>&lt;page nr=413&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>się w związku z tym stosunkowo późno i doszło do