w cząsteczce H2 możemy wyjaśnić przez wymianę między nimi elektronu. Właśnie analogia własności oddziaływań jądrowych do takich wiązań cząsteczki wskazywała na wymienny charakter sił jądrowych.<br>Bezpośrednią wskazówkę eksperymentalną dotyczącą takiego charakteru oddziaływania otrzymano badając rozproszenie neutronów na protonach przy wysokich energiach rzędu kilkuset MeV. Wobec małej stosunkowo energii oddziaływania w porównaniu z energią zderzenia można oczekiwać, że rozproszone neutrony nie zmienią znacznie swego kierunku ruchu i będą się poruszać głównie do przodu. Mierząc zatem rozkład ich liczby w zależności od kąta rozproszenia, powinniśmy otrzymać maksimum pod małymi, bliskimi zera kątami (rys. 4.15a). Tymczasem w układzie, w którym obie cząstki poruszają