monokle, szeptano lub - przeciwnie - milknięto. Zwłaszcza w przejściu między rzędami foteli reakcja była silna. Skoro jednak docierała do świadomości &lt;page nr=54&gt; idącej, Róża pochmurniała - doznawała obrazy. Brzydkim grymasem odpychała falę ciepła, którą sama przywołała z tłumu. Zdawała się nie chwytać związku między swoim uśmiechem a rozbudzoną ciekawością obcych, gniewało ją, że sygnały porozumienia między nią a ową tak gościnną potęgą, dźwigającą pałace dla cudzoziemek, mogły być wzięte za chęć nawiązania kontaktu z tym czy innym człowiekiem. Twardo uderzała nogami kolana sąsiadów, wytrąciła komuś pudło czekoladek i, nie bąknąwszy nawet pardon, siadła w krześle - znużona królowa. <br>Och, jakże cierpiał Władyś! Jak szybko i jak