Podstawowa dla współczesnej humanistyki teza, iż człowiek jest istotą społeczną, bywa ilustrowana w podręcznikach socjologii wstrząsającymi przykładami "dzieci-wilków", tj. dzieci, które pozbawione kontaktu z ludźmi nie zdołały wykształcić w sobie cech ludzkich [Maclver i Page, 1949: 44]. Podkreśla się przy tym, że to nie sama izolacja, lecz brak możliwości porozumiewania się zahamował formowanie ich umysłów.<br>Człowiek, co twierdził już Arystoteles, to istota społeczna, która z natury potrzebuje innych ludzi. Jako istoty ludzkie pozostajemy w kontakcie z innymi osobami. Kontakty z ludźmi wymagają przede wszystkim zdolności wyrażania swych myśli oraz przekazywania ich innym. Te kontakty odbywają się najczęściej w ramach terytorialnej wspólnoty