również nie jest wolny od kontekstu kulturowego. Lekarz dokonujący oceny skarg pacjenta usiłuje je jakoś odnieść do pewnego standardu "normalności". Diagnozę lekarską można zatem potraktować jako pewne pojęcie operacyjne, które nie tyle odzwierciedla obiektywną, dającą się zarejestrować treść, ile raczej służy pewnemu celowi. Diagnoza jest zdaniem M. Pflanza, pewnym środkiem porozumiewania się. "Służy ona komunikacji między lekarzem a pacjentem, jak również między lekarzem a innymi instytucjami (kasą chorych, zakładem pracy, rodziną, placówkami militarnymi itd. ). Mówi ona więcej o samym lekarzu niż pacjencie". To ostatnie zdanie może oczywiście budzić uzasadnione kontrowersje. Chodzi tu zapewne o stwierdzenie, że sądy etiologiczne, diagnostyczne i terapeutyczne wykazują