satysfakcję, że czekam na nic. Oj, Suzanne, Suzanne.<br>Po piętnastu minutach nadchodzi.<br>Robi mi się trochę nieprzyjemnie, widać, że i jej nie najmilej, ale przemaga to w sobie dla osiągnięcia satysfakcji.<br>- Proszę, Suzanne, oto pani książka.<br>- Chcę prosić, aby zwrócił mi pan jeszcze fotografie (dała mi je kiedyś).<br>Posłusznie wyciągam portfel. W tym momencie wciąga mnie teatralność tej sceny. Dlatego, a zupełnie nie z innego powodu, mówię:<br>- Pozwoli mi pani zatrzymać jedną?<br>Teatralny efekt wciąga i Suzanne. Niby się waha. Choć wiadomo, że pozwoli. Musi się zawahać i musi pozwolić. Tekst dramatu wymaga tego.<br>&lt;page nr=191&gt; - Proszę - mówi głosem na masce.<br>Przez chwilę