meteorów,<br>Czy raz, o zmierzchu, nad pustynią torów,<br> 980<br>Kiedy biegnące widać było wieże<br>I w oknie, za krążeniem lokomotyw,<br>Dziewczynę, która pochmurną i wąską<br>Twarz w lustrze bada i związuje wstążką<br>Włosy, przebite iskrą papilotów?<br><br> 985<br>Te mury twoje są murami cieni.<br>I twoje światło na zawsze zniknęło.<br>Nie posąg świata, nasze tylko dzieło<br>Stoi pod słońcem zmienionej przestrzeni.<br><br>Ze ścian i luster, szkieł i malowideł,<br> 990<br>Zasłony drąc ze srebra i bawełny,<br>Wychodzi człowiek, nagi i śmiertelny,<br>Gotów do prawdy, do mowy i skrzydeł.<br><br>Płacz, Republiko. Wołaj: na kolana!<br>Megafonami próbuj swoich czarów.<br> 995<br>Słuchaj - to idzie w tykaniu