nospy" wyróżniała typowa dla tego regionu kolorystyka. Tkaniny z grubszej wełny, najczęściej czerwonozielone, tkano na Mazowszu i Podlasiu. Nazywano je "sukiennymi dywanami", "kilimkami", a na Kurpiach "buronkami". <br>Tkaniny wzbogacone przetykaniem lub tkaniem "przez deskę" dawały efekt zwany "koziołkami" bądź "kuloskami". Zbudowane z drobnych, kolorowych kostek, wykorzystywano na Mazowszu na bieliznę pościelową i stołową. Służyły do celów dekoracyjnych, przykrywano nimi łóżka. Zwano je płachtami, kilimami, kapami, półdywanami, dywanami, gdzieniegdzie także radziuszkami i buronkami. Jednakże określenie dywan oznaczało tkaninę o wełnianej osnowie i wątku. Ceniono je najwyżej, starannie przechowywano <br>&lt;gap&gt; &lt;page nr=232&gt;<br> kolorystyce przeważała czerwień i brąz. Perebory pochodziły z Rosji oraz Ukrainy. <br>Dywany dwuosnowowe stanowiły