robić dobrze wychowanej pannie, poczęła mi dziękować za prezent. Nigdy nie miała dotąd jedwabnych pończoch, chociaż zawsze było to jej marzeniem. To był - poprostu mówiąc - cel jej życia!<br>Wizyta panny Ireny trwała krótko, nazajutrz jednak znalazłem na biurku w moim pokoju bukiet kwiatów.<br>- To od panny Ireny! - objaśniła mnie moja posługaczka.<br>Nie będę panu opowiadał dalszego ciągu romansu, jakich tysiące jest na porządku dziennym. Dość, że w ciągu pół roku ożeniłem się z Ireną, z którą w sposób tak niezwykły zawarłem znajomość!...<br>- Wszystko dobrze, co się dobrze kończy! - zauważyłem filozoficznie.<br>Dyrektor Gawęcki roześmiał się:<br>- To był dopiero początek! Moje małżeństwo z