flanki, powiedział spotkawszy moje spojrzenie.<br>Nie pamiętam, w którym to roku było? Tym podchwytliwym, maskowanym udawaną wątpliwością pytaniem pedagoga, obliczonym na ambicję niedorostka, powitał mnie, sondując stopień mojej niewiedzy. A przecież chronologia była moim najsłabszym miejscem, do którego, jak do stopy Achillesa, przylepił się jakiś wodoodporny listek. Skutek, jak przypuszczam, pośpiechu, z jakim wchłaniałem wszystko napotkane po drodze, tak że na dokładność, wymagającą wysiłku pamięci, nie miałem już czasu. Aby z tego jakoś wyjść z honorem, zastosowałem znany chwyt zagadywania pytającego.<br>Zacząłem prawić o niedogodności systemów chronologicznych, nie mających oparcia w ścisłej dacie początku wszystkich początków. Przy okazji mogłem się popisać