cichego eksportu dzieł sztuki z nie mniejszym wzburzeniem poucza jedynego syna: jaka niepowetowana strata!<br>Gdybyż człowiek wiedział, gdyby lepiej rozejrzał się, w naszej specjalności nigdy za mało studiów nad historią sztuki, synku!<br>Pan Wicuś pokrótce - i na mój wyłączny użytek - charakteryzuje obecnych.<br>Powtarza przy tym godne zapamiętania myśli, że bez poszanowania dla starszych i doświadczonych nie utrzyma się żadna rodzina ani żadna poważniejsza spółka handlowa.<br>Po kolejnym toaście pan Wicuś zaczyna opowiadać o swoim życiu. O życiu dość spokojnym i szczęśliwym, choć nie zawsze bezpiecznym.<br>Pragnie mi wytłumaczyć, dlaczego odchodząc od szlachetnej sztuki cyrkowej - po ciężkiej kontuzji kolana - przeszedł do fachu