wynik przypadkowej degeneracji i nosi odtąd nazwę rezonansu Fermiego. <br>Należy zwrócić uwagę, że każde drganie normalne jest niezależne od pozostałych tylko w przybliżeniu, w którym można je traktować jako drgania harmoniczne. Jest tak w przypadku małych amplitud drgań, gdy wystarczy wziąć pod uwagę tylko wyrazy kwadratowe we wzorze na energię potencjalną. Ze wzrostem klasycznej amplitudy drgań, czyli w obrazie kwantowym w miarę obsadzania wyższych poziomów oscylacyjnych, drgania stają się w coraz większym stopniu anharmoniczne i podział na niezależne drgania normalne przestaje ściśle obowiązywać.<br>Najłatwiej zrozumieć to w ramach następującego modelu. W przypadku cząsteczki N-atomowej energia potencjalna jest funkcją 3N-6