ściany. <br>Joanna uklękła i klęczała bez poczucia winy czy krzywdy, choć zwykle te dwa uczucia kłębiły się w niej bez widocznych dla innych powodów. Tym razem jednak nie była w stanie przejąć się słowami Heleny ani nawet obdarzyć ich należną uwagą, bowiem myślami była w barze.<br><br>Spotkanie w barze miało poważne konsekwencje. Świat przestał być dla Joanny oczywisty. Zło przestało być jednoznacznie złe, bo ci chłopcy, będący przecież uosobieniem zła, pokazali Joannie inne oblicze. Zobaczyła, że ich złe uczynki, których obawiały się dzieci, mogły wynikać po prostu z tego, że byli głodni. Ale nie to było najważniejsze. Dużo ważniejsze było to