i uformowania kęsa. Jest ona wyścielona błoną śluzową składającą się z nabłonka wielowarstwowego płaskiego o grubości 200-500 m (pochodzenia ektodermalnego) i blaszki właściwej błony śluzowej (pochodzenia mezenchymalnego). U większości zwierząt (z wyjątkiem psa, a także człowieka) nabłonek jest zrogowaciały, co występuje szczególnie wyraźnie u przeżuwaczy. Komórki warstwy środkowej i powierzchownej nabłonka zawierają glikogen. Prawie we wszystkich częściach jamy ustnej w obrębie nabłonka występują limfocyty, które wydostają się na powierzchnię błony śluzowej i wraz ze złuszczającymi się komórkami warstwy powierzchownej nabłonka wchodzą w skład śliny. Nabłonek wykazuje dużą zdolność regeneracji dzięki podziałowi mitotycznemu komórek warstwy podstawowej graniczącej z blaszką właściwą błony